Het Mussennestje
 
foto: Coriena Segeren
Daar was hij weer, hij keek je aan, "daar ben ik dan en dat zal je weten ook". Hij tjilpte en hipte ongeduldig rond, altijd verwachtend dat er wel iets voor zijn snavel gegooid werd. Meestal was dat ook zo, want wie wil geen broodkruimels bewaren. "Voor de vogeltjes" riepen we vroeger dan. Je kon er op wachten, steevast op de zelfde tijd werd het druk in de tuin, ze wisten wanneer het kleed uitgeschud werd. Er werd druk om "gevochten".

Toen ik verhuisde naar een flat waren er geen vogels op mijn balkon. Ik verhuisde na 10 jaar weer naar een eengezinswoning, dit maal met een tuin op zuid. Het duurde even voor alles op een tuin leek want het was een splinternieuwe wijk. We groeven een grote vijver en een kleine vijver.. en toen was het wachten..
En net als bij het ouderlijk huis, ze kwamen vanzelf. Ze badderden, ze vochten en af en toe kwam er een kluit mussen naar beneden gestort. De druif en de wingerd waren hun vluchtplaatsen. Ik leerde ze kennen.. wist wie wie was door kleine verschillen. Uiteindelijk lieten ze zelfs hun kinderen achter, wetend dat ik wel op zou letten. Jonge mussen spelend met een grasspriet, een rij grut op het hek.
En van het ene op het andere jaar.. in plaats van 20 mussen werd het af en toe een paar. Ik verhuisde wederom, weer naar een flat en helaas, geen mus meer te zien. Ik mis ze, mijn geliefde mus